Indrukken van een fietsvakantie

Na eerdere fietsvakanties in Denemarken, Nederland en Duitsland namen we ons voor om in de zomer een grote tocht te maken richting Bremen. Op de oever van de Weser zouden we de Sprookjesroute volgen, langs stadjes en steden die het decor vormen voor de wondere wereld van de gebroeders Grimm.

Losgebroken Koeien

Op de Fiets en Wandelbeurs verzamelden we overzichtskaarten van Duitse fietsroutes, waardoor ons puzzelwerk een stuk makkelijker werd. Want dat was onze hamvraag: hoe konden we op de meest kindvriendelijke manier heen en terug naar Noord-Duitsland fietsen? Het antwoord bleek heel eenvoudig: de juiste langeafstandsroutes selecteren en op tijd en stond van route verspringen om zo aan de oevers van de Weser uit te komen. Om praktische redenen gaan we van start met een treinrit van Gent naar Aalst. Elke vakantiefietser die met zijn ros al de trein genomen heeft, kent het gevecht met de fietsonvriendelijke infrastructuur van onze stations. Geen liften, perrons die niet op gelijke hoogte zijn van de treinstellen, enz… Kortom, bezwete okselpitten nog voor de eerste trap gegeven is. Via knooppunten gaat het dan richting Leuven, onze eerste eindbestemming. Het is mooi afgescheiden en rustig fietsen, vaak op oude spoorwegbeddingen. Hoogtepunt zijn enkele losgebroken koeien. Naarmate we Leuven naderen, wordt de omgeving steeds groener. Ja, Vlaanderen heeft nog steeds (versnipperd) groen.

Lozen

Op een jaagpad naar Aarschot, via een oud spoor richting Herentals en opnieuw langs het water tot in Mol: tot zover het relaas van dag twee, perfect afgesloten met een plons in het Zilvermeer. Dat water een constante zou worden, wisten we al van onze vroegere fietservaringen. Met een bagagekar, een kinderkar en twee kinderen die nog niet zelf fietsen, zijn jaagpaden langs rivieren niet alleen de vlakste maar ook de aangenaamste fietswegen. Bovendien moet je af en toe stilstaan voor een sluis, tot groot jolijt van de kinderen. Aangekomen in Lozen gaan we op zoek naar iets eetbaars. En plots worden we terug gekatapulteerd in de tijd. Kent u nog de Supra uit uw kindertijd? Wel, in Lozen, een deelgemeente van Bocholt, bestaat deze nog steeds. Het woongedeelte ligt achter de winkel, afgescheiden met een hondenhekje én bewaakt door de obligate hond. Je kan kiezen uit een zestal soorten vleeswaren en het brood komt van bij de bakker. De uitbaatster is nog steeds dezelfde als vijftig jaar geleden. Heerlijk, zo een uniek stukje Vlaanderen!

Natuurkamperen

In tegenstelling tot wat velen denken beschikken de Nederlandse natuurkampeerterreinen over alle comfort, zoals wifi, douches en gemeenschappelijke ruimtes om te lezen of te schuilen tegen de regen. Vaak worden er lokale producten aangeboden zoals honing, confituur of bier en leggen kinderen en ouders rond de zandbak gemakkelijk contact. In Weert bijvoorbeeld, een aanrader. Het heerlijke aan fietsvakanties is dat je ogen je vensters op de realiteit zijn. De beleving is puur en er zit geen voorruit van een auto tussen. Je gaat traag vooruit, maar ook niet te traag. Je legt snel contact met anderen, maar heb je even geen zin dan kan je makkelijk wat afstand nemen.

Schaafwonden

Vandaag is de dag dat we Nederland omruilen voor Duistland. Hiervoor nemen we in Baarlo een veerpont over de Maas. Ons eerste contact met een Duitser verloopt vrolijk en de volgende dag draaien we onze eerste langeafstandsroute op. De Ruhrtalradweg start waar Rijn en Ruhr elkaar raken: in Duisburg. Om het startpunt te vinden botsen we even op de onzichtbare muren van de grootstad, muren die enkel voelbaar zijn voor fietsers, niet voor Koning auto. Maar eens op de route is het enig fietsen. De flanken van het dal zijn bedekt met bossen. We picknicken in de taverne van een manege en kunnen de paardentraining volgen. ’s Avonds logeren we op een camping met een troosteloos uitzicht maar met warme mensen: een groep Spanjaarden op weg van Brussel naar Berlijn en een Duitser die net vertrokken is voor een tocht van één jaar. Iets slechts kan ook iets goeds meebrengen, dat ervaren we wanneer de volgende rit abrupt stopt in een slijkerige bocht. Moeder en dochter zijn zichtbaar verschoten, maar komen er met wat vuile schaafwonden vanaf. Een vriendelijk Duitse dame biedt haar douche aan, een aanbod waar ik – in naam van moeder en dochter – maar al te graag op in ga.

  

Van miezer naar zondvloed

Van de Ruhrtalradweg verspringen we op de Hellwegroute, die ons zonder poespas naar de Weser zal leiden. Het miezert de ganse dag en dat doet ons beslissen om de éénvoud van de tent in te ruilen voor het comfort van een bed en hotelkamer. Niets is de uitbaters te veel en ze helpen onze spullen naar boven dragen. Onze fietsen slapen in de theaterzaal van het 360 jaar oude, aanpalende hotel. ’s Ochtends ontbijten onze kinderen, die op basis van wat ze eten vergeleken worden met muisjes, gratis.De voorspelde zondvloed blijft niet uit. GoreTex blijkt niet helemaal ‘Guaranteed to keep you dry’, maar gelukkig blijven de kinderen in hun ‘visserspakken’ wel droog. Vooraleer de Hellweg ons bij de Weser brengt, moeten we enkele heuveltjes over. Het landschap van het Eggegebergte en het Teutoburgerwoud is prachtig, maar de weg naar onze slaapplek in Bad Driburg wordt door de combinatie van regen en klimmen een ware uitputtingsslag.

Rattenvanger

Het is weer droog, maar het water van de Weser staat hoog en onderweg zien we overal ontwortelde bomen. Ons kampeerterrein ter hoogte van Höxter is enig mooi gelegen naast Schloss Corvey. Een tuindraad is letterlijk het enige dat onze tent scheidt van het slot. Richting Hamelen wordt onze rit langs de Weser plots een rit in de Weser. De rivier kan het water niet meer slikken en stukken fietspad lopen onder. Er vormen zich groepjes fietsers en samen rijden we op de autoweg. De uitzichten zijn prachtig en na 74 km belanden we in Hamelen én in ons eerste sprookje. Aan het Hochzeitshaus zien we een mechanische opvoering van het verhaal van de rattenvanger.

Bremer stadsmuzikanten

Tijd voor een dag vol tegenwind langs velden en kleine pittoreske dorpjes. Onderweg zien we zelfbedieningsstandjes met koffie en andere versnaperingen. Kamperen doen we in Petershagen waar we enkele fietsbekenden terugzien. Op de douches is de tijd blijven stilstaan in de periode van de Duitse Mark. Het landschap wisselt nu tussen kleine paden naar de stadskernen en jaagpaden naast de Weser. Het weer laat het opnieuw toe om buiten te picknicken. In de supermarkt wijst de kassierster maar al te graag de weg naar de dichtstbijzijnde speeltuin. De Duitsers zijn nieuwsgierig, solidair en helpen ons graag verder! Vandaag bereiken we het verste punt van onze reis: Bremen. Het binnenrijden van de stad verloopt vlot. Na een stukje haven komen we in de gezellige binnenstad via een groot en veilig fietspad. We gaan onmiddellijk op zoek naar sporen van de Bremer Stadsmuzikanten.

  

Münster

We besluiten om onze terugtocht te beginnen met een stuk trein tot Münster. In het station worden we fantastisch geholpen door de loketbediende, al blijft het op het perron een stressmoment. De solidariteit onder fietsers is wel het vermelden waard. Wij helpen en worden geholpen. Münster zelf is prachtig en heel fietsvriendelijk. De historische binnenstad is autovrij met daarrond nog een fietsring. De ochtend van ons vertrek ontbijten we op de lokale markt. Die is prachtig gelegen en de kleuren knallen uiteen. Het Münsterland staat gekend om zijn wat norsere inwoners en dat ondervinden we aan den lijve bij het vragen naar water. Maar zo komen we ook te weten dat grote delen van deze streek nog geen leidingwater hebben. Het landschap is groen, maar meer versnipperd. Het stijgt en daalt licht en de wegen zijn ruwer. In Gesher logeren we op de slechtste ‘camping’ van de reis. Op Google werd hij door een andere kampeerder beschreven als een patattenveld. Onder het motto ‘eerst zien en dan geloven’ kunnen we bevestigen dat het klopt.

Mentaliteitsverschil

Terug in Nederland komt de tegenwind weer opzetten, maar ter compensatie gaat het niveau van de campings omhoog. Een verschil in mentaliteit wordt zichtbaar: waar Duitsers steeds heel voorzichtig zijn op wegen voor gedeeld verkeer, razen de Nederlanders ons voorbij. Duitsers zijn doorgaans heel open, nieuwsgierig en vriendelijk. Hier gaat het hoofd al wat dieper richting grond. En bij het passeren van de Belgische grens zullen de hoofden weer helemaal de grond ingaan, zo blijkt. We passeren Bronckhorst, het kleinste stadje van Nederland en logeren vlak aan de Veluwe, het mooiste natuurgebied van Nederland. De volgende dag fietsen we 25 km over de Veluwe. Voor wie dit nog niet gedaan heeft: een echte aanrader. De fietsinfrastructuur is perfect en je rijdt afwisselend door open terrein en bos. Nadien gaat het van Arnhem richting Nijmegen. Tussen die twee steden werd recent een fietssnelweg aangelegd. We volgen die een stuk maar door werken raken we op een bepaald moment het spoor bijster. Wel een dikke pluim voor Nijmegen: het komt bijna over als een prestigeproject, al die mooie fietspaden die van en naar de stad lopen. Enig minpunt zijn de wegwijzers. Er zijn de laatste jaren zoveel fietsroutes bijgekomen dat het niet altijd duidelijk is welke pijl je in welke richting moet volgen. ’s Middags sluiten we aan op de Maas- en Vestingroute (LF 12) en kamperen we in Megen waar we kampvuur houden met andere fietsers. We volgen LF 12 tot in ’s Hertogenbosch. De route loopt grotendeels over een dijk met uitzicht op de Maas. Daarna gaat het verder richting Tilburg. De Loonse en Drunse Duinen zijn ronduit prachtig en doen sterk denken aan de Kempen. Uit nostalgie gaan we terug naar een camping in Oijsterwijck waar we twee jaar geleden passeerden toen onze zoon één jaar werd. Het toeval wil dat dezelfde vrijwilligers aan de slag zijn. Als je van kamperen in de natuur houdt, is de organisatie Nivon ook altijd een goede keuze.

100 km

We staan op met het idee dat het wel fijn zou zijn om vandaag Antwerpen te bereiken. Dat zou meteen onze langste tocht van de reis worden, een goede 100 km. Na een wat trage start komen we terecht op het Bels Lijntje, een oud spoor dat Baarle-Hertog verbindt met Turnhout. Nadien gaat het verder langs het kanaal Dessel-Schoten. Twee keer rechttoe rechtaan en dat zeorgt dat we goed opschieten. Het lukt. Via Booking hebben we een kamer geboekt in de Holiday Inn, met zicht op het MAS. Het hotel beschikt over een afsluitbare ondergrondse fietsbox die we gratis mogen gebruiken. Onze laatste dag, tijd voor een experiment: naar het schijnt loopt er een fietssnelweg van Beveren Waas naar Gent. We kunnen er kort over zijn: er is geen pad dat de naam ‘fietssnelweg’ waardig is. Op sommige plekken zijn zogezegd missing links weggewerkt, maar het gaat evenzeer over oude infrastructuur die dringend aan vernieuwing toe is. Daarnaast laat de bewegwijzering in steden zoals Sint-Niklaas en Lokeren te wensen over. In de verste verte niet te vergelijken met de fietssnelweg tussen Leuven en Brussel. Bij de start van de vakantie leek de tijdspanne waarover we beschikten zo heerlijk lang. Een tijd die we oneindig zouden kunnen gebruiken om samen te genieten. Intussen zijn we enkele maanden verder en is het weer werkentijd. Maar als in jou ook een vuurtje smeult om een fietsvakantie te proberen, aarzel niet. Fietsen is een van de mooiste en puurste manieren van reizen, dat hebben wij opnieuw ervaren.

Tekst en foto's: Ridha Guerfal
Bron: Op Weg 2017 6